Dagboek van een dierenarts - leesfragment
Dagboek van een dierenarts - leesfragment
30/01/2024
In Dagboek van een dierenarts lees je de meest verbluffende verhalen van Tim Bouts, de bekendste dierenarts van België. We onthullen alvast het eerste verhaal van Tim waar zijn leven al meteen aan een zijden draadje komt te hangen...
(Benieuwd naar nog meer verhalen achter de schermen? Ontdek ook Dagboek van een spoedarts en Dagboek van een vroedvrouw.)
"De motor van de wagen ronkt, terwijl ik druk in de weer ben met enkele landkaarten. Ik probeer ze plat te strijken op mijn bovenbenen om zicht te krijgen op mijn locatie, maar de ruimte tussen het stuur en mijn bovenlijf is beperkt. Het enige wat ik zie zijn groene vlekken, oftewel de Franse velden waarin ik me bevind. Ik ben hier verzeild omdat ik in het weekend praktijkervaring opdoe bij een West-Vlaamse dierenarts die al meer dan twintig jaar in Frankrijk woont en werkt, in Saint-Quentin, een stad in het Noord-Franse Picardië, halverwege tussen Parijs, Rijsel en Brussel. Als ik niet in Bocholt bijwerk bij een andere dierenarts, breng ik het weekend hier door en logeer ik boven de praktijk. Het werk dat ik hier kan doen is een mooie aanvulling op mijn specialisatie anesthesie en het laat me toe een centje bij te verdienen, want die specialisatie is geen vetpot."
"Op dit moment word ik verwacht bij Jacques, een Franse boer die een oproep heeft gedaan voor een ziek kalfje. Ik gooi geënerveerd de landkaarten op de passagiersstoel en rijd op goed geluk verder. Na een tijdje nader ik de boerderij waar ik moet zijn. Jacques staat me al op te wachten. ‘Je weet welk ras het is?’ vraagt hij. ‘De Blonde d’Aquitaine?’ gok ik. Waar België fier is op het Belgisch witblauw, is dat in Frankrijk de Blonde d’Aquitaine. Het zijn mooie elegante runderen, met een fijne huid en hoorns. ‘Ze staan bekend om hun uitstekende vlees’, zeg ik erbij, om joviaal te doen. ‘En om hun agressief karakter’, knipoogt de boer. Hij leidt me naar de stallen en het valt me op dat de boerderij geen moderne indruk geeft, integendeel. Het komt allemaal wat vies en vuil over. We komen terecht in een donkere stal, ter grootte van een keuken, met stro en dikke metalen baren waar je tussendoor moet kruipen om de stal binnen te gaan. ‘Daar ligt het kalfje.’ Jacques knikt naar een hoek van de stal, terwijl de moederkoe in de andere hoek rustig ligt te herkauwen."
"Het kalfje ligt daar, roerloos. Ik ga de stal binnen, kniel neer bij het kalfje en til het kopje op. Dit dier kan ik onmogelijk nog redden, denk ik. Maar ik moet en wil het wel proberen. Ik overloop de differentiaaldiagnose: jong kalfje, drie dagen oud, zware diarree: E. coli, rota of coronavirus, cryptosporidium of coccidia. Deze differentiaaldiagnose wordt er op de universiteit ingepompt. Gezien de leeftijd is E. coli het meest waarschijnlijk, want de virussen komen rond negen à tien dagen oud voor, cryptosporidium rond de twee weken en coccidia eerder bij kalfjes van enkele maanden. Sluitend is dit niet, maar toch besluit ik om een behandeling voor E. coli te starten. Ik neem een huidplooi in de nek vast en die blijft gewoon rechtop staan in plaats van weer vlak te worden. Ik open de mond van het kalfje en duw met mijn vinger op het roze tandvlees dat wit wordt: ‘1…2…3…4…5…6’, tel ik. Normaal mag het maximaal drie seconden duren voor het witte tandvlees om weer roze te worden, maar hier duurt het dubbel zo lang.
Dit kalfje is extreem uitgedroogd. De oren en mond voelen ook koud aan en de thermometer leest 33.5°C., ook nog onderkoeld dus. Het is noodzakelijk om een warm infuus met antibiotica toe te dienen en daarna onderhuids ook nog vloeistof. Met moeite vind ik de halsader en ik breng een katheter in. Ik sluit de vloeistof aan en start de therapie. De hele tijd blijft het kalfje liggen, roerloos, zonder te reageren. ‘Ik kom morgen terug’, leg ik uit aan de boer. ‘Geef me sowieso wel even een update over hoe het gaat. Zeker als het zou mislopen, dat ik niet de hele rit voor niets maak…’"
"Ik verwacht snel een telefoontje met slecht nieuws, maar dat blijft uit. Jacques laat niets van zich horen. De volgende dag rijd ik terug tussen de Franse velden, ditmaal zonder verkeerd te rijden, en zoek ik het kalfje op. Hopelijk leeft het nog. ‘Fantastisch!’ roept Jacques me toe bij aankomst. ‘Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar dat kalf is erbovenop!’ Het enthousiasme van Jacques is misschien een beetje overdreven, maar het kalfje heeft wel degelijk vooruitgang geboekt. Het staat opnieuw recht en reageert alert op onze aanwezigheid. Ook de moeder kijkt ons nieuwsgierig aan. ‘Waw’, zeg ik meteen. Het is me gisteren niet opgevallen hoe indrukwekkend de moeder is, zelfs met afgezaagde hoorns. ‘Dat is Suzy’, knikt Jacques. ‘Een van mijn beste en mooiste koeien.’ Hij leidt me de stal binnen om mijn werk te doen, maar wanneer ik het kalf vastneem, schrikt het. Het begint te loeien naar de moeder, waarop die enorme koe zich naar mij draait en zonder aarzelen op me afstormt."
"Voor ik kan reageren, geeft ze me een kopstoot en duwt ze me omver. Met een harde klap val ik op de grond. ‘Miljaar!’ hoor ik de boer roepen, terwijl ik hem vanuit mijn ooghoek door de dikke tralies zie vluchten. ‘Godverdomme’, denk ik. Met mijn armen voor mijn gezicht en bovenlijf probeer ik snel weer recht te krabbelen, maar Suzy geeft me opnieuw een kopstoot. En opnieuw. Ze blijft op me inbeuken, recht op mijn borstkas, en ik kan geen kant meer op. Ik ben doodsbang en probeer me te beschermen tegen dit geweld, maar ik denk dat ik hier niet meer levend uitkom. Bij iedere stoot word ik banger en banger en de seconden lijken urente duren… Laat het maar gauw gedaan zijn.
‘Ik kom!’ hoor ik de boer opeens roepen. Hij loopt de stal weer binnen, met in zijn hand een dikke metalen staaf. ‘Allez!’ brult hij, terwijl hij met die staaf op Suzy begint te slaan. Met resultaat, want Suzy wordt afgeleid en zet enkele stappen achteruit, waardoor ik eindelijk kan vluchten. Op handen en voeten kruip ik door de tralies. Mijn hele lijf doet pijn. Ik laat me op mijn rug vallen wanneer ik veilig ben en dan verlies ik het bewustzijn. ‘Tim? Tim, ca va?’"
"Ik open mijn ogen en ben enigszins gerustgesteld dat het Jacques is die boven me hangt en niet langer Suzy. Meteen voel ik opnieuw de pijn in mijn lijf. Mijn borstbeen en mijn ribben zijn er erg aan toe. ‘Je hebt geluk gehad’, zegt Jacques. Hij kan zijn opluchting zelf niet verstoppen. ‘Suzy is de meest agressieve koe die ik heb. Die hoorns zijn niet voor niets afgezaagd…’ Ik schud mijn hoofd en probeer me recht te zetten. ‘Dat kalf moet wel nog steeds behandeld worden…’ kreun ik. ‘Niet voor ik Suzy verplaats’, zegt Jacques droog. Wat later laat ik mezelf met veel moeite op de autostoel zakken. Ik wil zuchten, maar zelfs dat doet pijn. Alles doet pijn. In plaats van rechtstreeks naar de dierenarts te rijden, maak ik een tussenstop bij het ziekenhuis. Daar onderga ik zelf de nodige onderzoeken en krijg ik het verdict: geen gebroken ribben en geen klaplong. Wel kneuzingen en heel veel pijn. Maar vooral de gedachte dat deze job meer risico’s inhoudt dan ik voordien dacht.
Als jonge, pas afgestudeerde dierenarts ken je geen angst en denk je dat je de hele wereld aankan, maar een voorval zoals dit zet je met de voetjes op de grond. Opeens ben je sterfelijk en besef je dat een verkeerde handeling je hele leven
kan omgooien. Wanneer ik ’s avonds laat terug thuiskom bij de dierenarts, kijkt die me verbaasd aan. ‘Vanwaar kom jij?’ ‘Vanonder Suzy’, kreun ik met een verkrampt gezicht. ‘Suzy!’ lacht hij. ‘Die ken ik. De gevaarlijkste koe uit de omstreken!’"
Dagboek van een dierenarts - Tim Bouts
De spannende avonturen van een wildlife-dierenarts! Werken in een gigantische dierentuin vol exotische bewoners: velen dromen ervan, voor zoo-arts Tim Bouts is het al twintig jaar realiteit. In zijn Dagboek van een dierenarts smokkelt hij de lezer mee achter de schermen van London Zoo en Pairi Daiza tot zelfs het pandapark van de sjeik van Qatar. Tussendoor vertelt Tim ook openhartig over de emotionele tol van het dierenartsenbestaan. Zo neemt hij geen blad voor de mond wanneer het gaat over euthanasie in de zoo of bijzondere mens-dierrelaties die onder zijn vel kropen.